Zonder wrijving geen glans wordt er ook wel eens gezegd.
Hoe wordt onderlinge wrijving in een discussie gevoed? Aangenaam is wrijving niet; het verhit de gemoederen en leidt niet zelden tot een kakofonie van geluiden en meningen.
Zolang het doel waarin de discussie plaatsvindt helder is, is er veel voor te zeggen om een inhoudelijk scherpe discussie te voeren om zo tot het beste besluit te komen. Maar is daar wrijving voor nodig? Zou toch een clean cut discussie kunnen opleveren waarin louter en alleen op inhoudelijke gronden wordt gediscussieerd? Persoonlijke gevoelens buiten spel laten om zo de wrijving te voorkomen?
Dus wrijving vermijden?
Nee want je kan het ontstaan van wrijving ook zien als een resultaat van persoonlijke betrokkenheid; ergens voor staan, verantwoordelijkheid voelen. Als die verantwoordelijkheid voor de cause ook aan de rest van de tafel gevoeld en gedeeld wordt dan ligt daar de gemeenschappelijkheid. Een gemeenschappelijkheid die er voor zorgt dat de wrijving gedragen kan worden.
Onderlinge wrijving kan zo tot een glans leiden; een glans waar iedereen van kan genieten.